Mniam,ja dodaje jeszcze imbiru,a czasem i gotowane miesko,ale to juz taka osobista waruacja barszczu ukarinskiego.

Pomidory? Fasolka? Kapusta? Nie jadłam barszczu z takimi składnikami. Jejku kusisz Olgo, kusisz. A waza śliczna. Ja mam tylko jedną i to niekoniecznie urokliwą.

Uwielbiam barszcz ukraiński. Pysznie Twój wygląda Olgo i tak pięknie podany :-)
Pozdrowienia:)

Olgo… Nie!
Bardzo lubię Twoje przepisy, ale z tym nie mogę się zgodzić. Wybacz, muszę to powiedzieć. Ta zupa to raczej pomidorowa z dodatkiem buraczków, a nie barszcz. A już tym bardziej ukraiński, który sam w sobie już od setek lat jest instytucją! Na Ukrainie barszcz jest znany od co najmniej XIV w.

Zupa brzmi bardzo smacznie, ale nie jest to barszcz ukraiński. Gdyby nawet zamknąć oczy na szczegóły (brak czosnku, liścia laurowego czy tę natkę do ozdoby zamiast do środka) i uznać, że nowe czasy mamy za oknem, gdy to na pierwszym miejscu są kalorie i zdrowe żywienie (brak rosołu czy pasty słoninowo-czosnkowej), to ta zupa co najmniej z dwóch powodów nie ma nić wspólnego z prawdziwym barszczem.

Po pierwsze fasolka, która jest polskim wynalazkiem, a u źródła czyli na Ukrainie nigdy nie jest dodawana do barszczu.
Po drugie buraczki, marchewka, cebula i pomidory powinny być smażone/duszone (tak na granicy obu czynności), a nie wsypane luzem do zupy. Przy czym buraczki są smażone z octem, cukrem i pomidorami na jednej patelni, a marchew z cebulą – na drugiej i dopiero potem dodawane do garnka. Poza tym warzywa powinny być pokrojone w drobną słomkę (a la julienne).
Mięso, które wraz z kośćmi było bazą rosołu, jest krojone w kostkę i dodawane do zupy.
Po ugotowaniu wszystkiego i wyłączeniu ognia do garnka jest dodawana pasta słoninowo-czosnkowa (roztarta słonina z siekanym czosnkiem)(w wersji nowomodnej-chudej wyłącznie czosnek) oraz natka pietruszki. Po czym należy zamknąć garnek i pozwolić zupie dojrzeć – min. godzinę.

Barszcz ukraiński podaje się ze śmietaną i pampuszkami (och, pampuszki…). Pampuszki są to drożdżowe bułeczki wielkości małej dziecięcej piąstki zaraz po wyjęciu z pieca, jeszcze gorące szczodrze posmarowane masłem z dużą ilością czosnku.

Olgo, bardzo cenię Twoją pracę i lubię przepisy (te z książki także), i właśnie dlatego bardzo proszę, abyś przywiązywała większą uwagę do tego, co piszesz. Nie jesteś już zwykłą blogerką, a tylko autorką książek, która w znacznym stopniu kreuje rzeczywistość kulinarną i poprzez swoją pasję oraz ciężką pracę kształci czytelników, a to przecież zobowiązuje. W końcu wystarczy, że mamy naszą polską pizzę, na widok której Włochom włos się jeży, a Polacy potem się dziwią, że ta pizza we Włoszech jest jakaś bez sensu i nasza pizza jest prawdziwsza… Niestety z życia wzięte i nie jedyne w swym rodzaju, co jeszcze bardziej przeraża.

Bardzo Cię proszę, nie przykładaj ręki do podobnych kulinarnych potworków. Nie pomagaj zacierać tożsamości kulinarnej krajów.

Dziękuję.

P.S. Przepraszam za tak długi komentarz oraz za to, że Twoja zupa chyba stała się ostatnią kroplą… Cepeliny z kapusty, ricotta z mrożonego kefiru itp. Co jeszcze nas spotka?

Brak słów… :(
Czyli uważasz, że zupę ugotowaną na zasmażce z mąki czyli bez zakwasu można nazywać polskim żurkiem?… To jest ta sama skala zjawiska.