Moje ulubione danie z dzieciństwa powoduje u mnie na twarzy ogromny uśmiech, ale wyjątkowe uczucie ciepła w sercu. Moja kochana babcia Ewa była mistrzynią gotowania i każde danie, które przygotowywała mi gdy byłam dzieckiem było przepyszne, ale była taka jedna rzecz, która po dzień dzisiejszy jest moim numerem jeden.. chodzi tutaj o kluski na parze z gorącymi malinami. Ciasto było puszyste, mięciutkie i obłędnie smakowało, a maliny – co dużo mówić, ulubionymi owocami są do dziś. To jest moje ulubione danie bo przed oczami oprócz pysznych klusek na talerzu mam moją uśmiechnięta babcię Ewę, pełną energii, serca i radości. To wspomnienie wywołuje u mnie ogromną falę szczęścia, szkoda, że nie ma magicznej różdżki by móc choć na chwilę przeżyć to jeszcze raz..

Mój najlepszy smak z dzieciństwa jaki pamiętam to rosołek ze świetnej i prawdziwej kury albo kaczki (moja ciocia je chodowała) na świeżych warzywach z własnego ogrodu. Rosół był gotowany na starym piecu do którego wrzucało się drewno i oczywiście makaronem własnoręcznie robionym był poprostu pyszny mniammm… Nigdy już tak dobrego rosołu nie jadłam. Pamietam wierszyk który nauczyła mnie ciocia.

Na gołąbki biegnie z rana Angelina zakochana. Babcia poda jej je z sosem, grzybki pachną już pod nosem. Bo gołąbków Babci smak pozna dzisiaj cały świat.

Choć nie jestem poetką i rymy składam dość nieporadne,
To chcę „wierszem” uczcić potrawę mojego dzieciństwa.
Nie idąc broń Boże w szranki z Mistrzem pióra, niejakim Mickiewiczem,
Przy którym jestem „prochem i niczem” !
On to bigos opisał tak sprawnie,
Że każdy wers pachnie !
Ile razy ten opis czytałam, ślinotok miałam !

Nie znam tego dania z polowania, tylko z mojej Babci gotowania.
Brała Ona duży garnek, wrzucała kapustę świeżą i kiszoną
Tylko i wyłącznie w domu zrobioną !
Gotowała na różnych mięs kawałkach
dodając pęto kiełbasy suszonej i boczku wędzonego,
by podnieść smak niekoronowanego … króla kuchni polskiej !
Oczywiście że nie był to bigos vege,
bo do smażenia Babcia używała smalcu gęsiego lub wieprzowego !
Zawsze mawiała: jak spaść z konia, to z dobrego !
Wina czerwonego też nie żałowała i szklankę do kapusty wlewała.
Potem szły różne przyprawy aromatyzujące potrawę.
A więc ziele angielskie, laur, pieprz czarny, dwa goździki, słodka papryka
I oczywiście namoczone suszone borowiki.
Nie zapominała o podsmażonej cebuli, wędzonych śliwkach bez pestek,
Obranych jabłkach i domowym pomidorowym przecierze !
No i o kminku, by wiatrów nie było 
Gotowała dłuuuugo, a w domu miłooo,
Bo wdychaliśmy bigosowe zapachy,
marzyliśmy o dobrym jadle z ziemniakami,
ciemnym pieczywem czy szarymi/żelaznymi kluskami !

Babcia nauczyła, że trzeba bigos mieszać, bo mogę go nie chcieć zjeść przypalonego !
I że podgrzewanie go przez następne dni jeszcze bardziej wyostrzy apetyt nie tylko mi.

Tradycja nie umarła ani w rodzinie, ani w narodzie,
Bo bigos gotują wszyscy i nie na przysłowiowym gwoździu i wodzie.
A ilu kucharzy, to tyle przepisów.
Myślę, że większość serwuje ten smakołyk dzięki swoim przodkom,
Którzy go gotować nauczyli
I beztroskie wspomnienia dzieciństwa przez żołądek uruchomili.

Do ogrodu babcia nas wyganiała
W tym czasie ciasto drożdżowe ugniatała
Z pełną torbą śliwek wracaliśmy
Ze wszystkich pestki usuwaliśmy
W całej wsi było czuć jak się piecze
Nieciepliwie czekaliśmy, czas tak się wlecze
Dzieci z okolicy przybiegały
Tak bardzo jej ciasta skosztować chciały
Zabawa i gwar wspaniały czas
Babcia kochała każde z nas
Cieszyła się gdy dzieci ją odwiedzały
Biegając po ogrodzie głośno się śmiały
I zawsze dzieliła się z nami
Ciastem drożdżowym ze śliwkami