Smaku dzieciństwa najczęściej idzie w parze z zapachem. Pamiętam ten pieczonego ciasta z truskawkami, rabarbarem czy bułek drożdżowych z powidłami. Moje dzieciństwo to oranżada wyborowa, chleb z masłem i cukrem, kluski leniwe, naleśniki z serem, jajecznica na mleku czy wreszcie pierogi ruskie i placki z ziemniaków i twarogu.
Często wracamy do tych kulinarnych wspomnień, czasem je udoskonalam, zmieniam, ale nieraz przygotowuje je zgodnie z recepturami mamy, z zeszytu w brązowej okładce z lat 70.  Każda potrawa z dzieciństwa , którą przygotowuję w moim domu, opowiadam o niej moim dzieciom. Twierdzą, ze te smaki są pyszne :)

Można pisać wiersze, można pisać poematy a smak chleba z wodą ze studni i cukrem czyni z tego smaku rarytasy.

Król może być tylko jeden- ZIEMNIAK !!! To o nim krąży w mojej rodzinie od ponad 30lat pewna historia. Wigilijny wieczór, stół pełen pyszności, w domu aromat pieczonego jeszcze naprędce sernika walczy o palmę pierwszeństwa z zapachem najcudowniejszej na świecie kapusty z grzybami robioną przez babcię. Lodówka pełna jedzenia. I wtedy wchodzi on…mój kuzyn, lat wtedy może z pięć. Omiata wzrokiem stół, zagląda do spiżarni, lodówki i w ryk. Babcia odrywa się od smażenia ryby, wszyscy domownicy milkną, a Wojtuś (kuzyn) krzyczy na pół kuchni: „MAMOOO TU NIE MA NIC DO JEDZENIA!!!”. Pełna konsternacja, gdzieniegdzie śmiech. Tylko dziadek zrozumiał powagę sytuacji. Znika w piwnicy na dłuższą chwilę. Wraca z całą miską pieczonych w popiele ziemniaków. Wojtuś zachwycony, reszta dzieciaków podobnie. Brzuchy pełne, wszyscy zadowoleni. A reszta niech sobie je te świąteczne wynalazki:)

I tak ten ziemniak przewijał się przez całe moje dzieciństwo w rożnych postaciach. Prażonki pieczone z wielkim żeliwnym garze na ogniu w sadzie. Przykryte wielkim kopcem ziemi ukopanym łopatą przez dziadka. Pachniało nimi na pół wsi. Popijane kefirem smakowały niesamowicie. Pamiątka każdego lata i jesieni. Zamykam oczy i widzę nas wszystkich przy ognisku. Kocham te chwile

Pamiętam do dziś jak byłem mały (jakoś w wieku 9-10 lat) i wracałem ze szkoły to zdarzało się że akurat nikogo nie było. Nie lubiłem siedzieć sam więc ruszałem do mojej prababci, która zawsze mi proponowała coś do jedzenia ale jako że byłem niejadkiem to na wszystko było „nie chce”. Któregoś razu przygotowała mi zacierkę. Nie przepadałem jakoś szczególnie za mlekiem ale zasmakowało mi to na tyle, że zachodziłem do prababci prawie codziennie na bajki i zacierkę.

Szarlotka to smak mojego dzieciństwa. Moje ulubione ciasto pieczone przez Babcię, którego smak pamiętam do tej pory. Nigdy więcej nie jadłam tak pysznej jak ta sprzed 28 lat. Pamiętam jak babcia wyrabiała ciasto. Jak w glinianym garnuszku „kręciła jajka z cukrem” a ja potem ze ścianek naczynia wylizywałam resztki. Pamiętam jak schodziłyśmy do piwnicy po weki z jabłkami. Były lekko kwaśne ale smaczne. Sekret kruszonki? Ciasto ścierane na tarce. A mnie zawsze zastanawiało jak ona robiła ją taką piękną, drobiutką. Była chrupiąca i złocista… i to ciągłe zaglądanie przez szybkę do piekarnika aby sprawdzić czy ciasto jest już gotowe. Najlepiej smakowała jeszcze ciepła, posypana cukrem pudrem. Babcia zawsze powtarzała „od ciepłego będzie Cię brzuch bolał”. Nie bolał nigdy…
Żałuję do dziś, że nie mam jej przepisu. I choć nie raz próbowałam piec sama to jednak jestem antytalencie jeśli chodzi o wypieki. Pozostały wspomnienia.