Wspaniałe ciasto drożdżowe mojej babci pieczone w piecu w kuchni kaflowej. Nieziemski smak i niezapomniany zapach. Babcia zawsze piekła dwie drożdżowe, tak na nie mówiła. Pierwsza jak tylko byliśmy u niej z braćmi jeszcze gorąca, dotego oczywiście szklanka mleka jeszcze cieplutkiego mleka prosto od krowy. Nigdy nie zapomnę tego smaku.

Czasy dzieciństwa, całkiem jak gdyby niedawno,
Skrywane pod pierzynką babci i ciepłą herbatką,
Pełne miłości i puste zmartwień,
Takie piękne, takie kochane!
Czasy, gdy podpłomyki były pizzą,
Gdy ciepłe mleko wprost od krowy pełniło rolę kawy,
Gdy świeże jajka były codziennością, a zabieranie ich z gniazd samą radością
Gdy po wykopkach, własne ziemniaki się jadło,
Najbardziej lubiłam „źmiocoka”, bo jakżeby inaczej
Gdy drzewa i krzewy pełne były owoców, dając tym samym radość i spokój
Gdy rankiem zebrało się grzyby, by wieczorem zjeść kurki smażone z śmietaną, gąski i kanie opiekane na piecu kaflowym,
Domowy makaron- co za zapach, co za pyszności!
Robiony z własnej mąki, z własnego zboża, tylko ten jedyny był wart każdego grosza,

W małej Kotlince,
W cichej dolinie,
Gdzie rzeka Sanka srebrzysta płynie,
Gromada Młodych,
Chłopcy, dziewczęta
Palą ognisko, gitara brzdęka
Kaśka bogatsza,
Niesie kiełbasę.
Worek ziemniaków,
Magda z Adasiem.
Kosz pełen jabłek przytargał Jacek.
Beata pyszny, drożdżowy placek.
Agnieszka chlebek
Pachnący, świeży.
Ktoś nawet przyniósł miseczkę jeżyn.
Po pracy w polu
Czas na wariacie.
Tak upływają Młodym wakacje.
Kiełbasa z kija,
Jabłka z ogniska.
I pyszny ziemniak w popiół się wciska.
Takie to smaki dzieciaków z wioski.
Smaki młodości, smaki beztroski.

Tak spędzałam wakacje najpierw żniwa potem wieczorne spotkania przy ognisku. I wbrew pozorom to wcale nie było tak dawno ?

Kotlety z mortadeli. Na wakacjach u babci padło pytanie czy lubię mortadelę. A potem już miałam mortadelę na wszytskie dania przez całe wakacje. Myślałam że chociaż na deser będzie budyń ?

O swoim daniu z dzieciństwa opowiem za chwileczkę,
Pozwólcie, że Wam najpierw opowiem bajeczkę.
Po co tu jakieś bajki? – być może zapytacie.
Wysłuchajcie do końca, a się przekonacie!
Wtedy na pewno wszystko jasne się stanie,
Bo nie wyjaśni tego jedno proste zdanie.
Dawno temu żył sobie gad straszny i potężny,
Którego bał się każdy, nawet rycerz mężny.
Wyglądał potwornie, charakter miał diabelski,
A nazywano go później Smokiem Kogelskim.
Nie był słodki i wytresowany jak Szczerbatek,
Był raczej jak Godzilla ten wredny gagatek.
Szybko w szał wpadał, gdy tylko ślepia otwierał,
Kłapał wielkimi kłami i wszystko pożerał.
Za wszelką cenę starano się go nie budzić,
Bo trudno było później gniew jego ostudzić.
Tym bardziej, że tu mowa o bestii gorącej,
Co ziać mogła płomieniem gorętszym niż słońce.
Nie takim przyjemnym, co bekonik przysmaży,
Lub pozwoli się poczuć jak na rajskiej plaży.
I nawet jeżeli ktoś nie bał się gorąca,
Powalała go zaraz woń z paszczy cuchnąca.
Dumali więc ludzie jak znów ululać go do snu,
Aż ktoś wpadł na pomysł: kogel-mogel dać mu.
I na wszelki wypadek doprawiony kakao,
Bo samo jajko z cukrem to mogło być za mało.
Prawdopodobnie Was wszystkich teraz zaskoczę,
Bo podziałał ten słodycz na smoka jak smoczek.
Odtąd wszyscy ludzie spokojnie sobie żyli,
Jeśli tylko koglem-moglem smoka karmili.
I uwierzyć nie mogli, gdy pewnego ranka,
Znaleźli w smoczej jamie grzecznego baranka!
Skończę tu tę bajkę, nie szukajcie morału,
Możemy już powoli zmierzać do finału.
Ktoś teraz może spytać- po co więc bajka ta?
A oto i odpowiedź – tym smokiem jestem ja!
Babcia mnie tak nazwała, bo bywałam nerwowa,
a ona sama pochodziła z Krakowa.
Znalazła prosty i tani sposób jak mnie udobruchać,
Szybko mi złość mijała i zaczynałam ją słuchać,
Lecz tego jednego chyba nie przewidziała-
Że przez wiele lat jeszcze będę to wspominała
I to na dodatek z sentymentem ogromnym-
Jako cudowne danie dzieciństwa, choć było daniem skromnym.