Daniem z moich dziecięcych lat jest prawdziwy, chłopski żur, który robił mój kochany dziadek Józef. Nikt jak do tej pory nie powtórzył tego smaku, ten robiony przez dziadka jest jedyny, wyjątkowy. Na swojskim zakwasie, z żytniej mąki kupowanej od sąsiada (ten posiadał młyn nieopodal), czosnku hodowanego za domem rodzinnym od strony mojej mamy oraz wody, która nie płynęła nigdy wodociągiem, a była wyciągana wiadrem prosto z przydomowej studni. Omaszczony tłuściutkimi skwarkami, które również pochodziły od świnki z zagrody dziadka, która była karmiona sparzoną młodą pokrzywą i ziemniakami. Ten jako zwieńczenie dania zawsze nakładał na talerz obfitą gałkę utłuczonych ziemniaków z masłem i mielonym kminkiem oraz łyżką swojskiej, kwaśnej śmietany, którą dawała krowa o imieniu Mela. Swojskość tej potrawy, cudowny smak i aromat to jedno, a drugie to fakt że do dietetycznych dań nigdy nie należało. Po takim obiedzie zawsze potrzebny był odpoczynek. W wakacje na kocu pod jabłonią w sadzie za domem, jesienią i zimą przy kaflowym piecu na wyłożonych baranią skórą fotelach. Obiady u dziadka zapamiętam jako coś na co wyczekiwałam od samego ranka. Gdy tylko otworzyłam oczy, biegłam boso, w piżamie by móc mu towarzyszyć w przygotowaniach. Ten zapach unoszący się w kuchni i efekt finalny, to niebo w gębie. Dla mnie, jako 6 letniej dziewczynki, w słowniku nie istniały wyrażenia „niedobre jedzenie”, „nie smakuje mi to”. Pałaszowałam jak szalona z uśmiechem na twarzy! Chciałabym wrócić do tamtych chwil choć na chwilę, by móc znowu poczuć ten prawdziwy, niepowtarzalny smak dziadkowego żuru.

Wiekowo 30 wiosen nie sięgam,
więc dzieciństwo dość dobrze pamiętam.

Mama przepyszną pomidorową serwowała,
Do tego pierogów sama dwieście gotowała.

Później babcia wpadła z łakociami,
Blok czekoladowy, pierniczki – jak pyszne to było- wiecie pewnie sami.

Tatuś od dań mięsnych był zawsze specjalistą-
Rosół -wiadomo,do tego na drugie przyrządził roladę soczystą.

Również zupy owocowe były przeze mnie bradzo lubiane,
Niestety,przez męską część rodziny nie było moje zdanie podzielane…

Jednak i mniej wyrafinowane dania się zdarzały,
Które wielu witamin nie dostarczały-
Kuzynka wspaniała,gdy pod nieobecność mamy się mną zajmowała,
Z chleba różne pyszności wyczarować umiała:
Chleb w jajku usmażony był moim ulubionym,
Ale kromka z masłem i cukrem też była deserem trafionym.

Tak mi sie marzy, żeby i mój synek miał takich wspomnień smak,
Lecz cóż poradzę,że z gotowaniem jestem lekko na wspak :)

Byłam mała i wybredna,
w rodzinie tylko taka jedna,
co miała swoje ulubione dania,
od reszty, czego nie lubiłam, się wzbraniałam.
Najbardziej lubiłam to, co przygotował dziadek.
Przy jego tatarskich daniach nie byłam niejadek.
Klopsy to danie, które przygotowywał cały dzień
przetarte ziemniaki, przeciskał przez tetrę, by zaczęły kleić się.
W środku kulka z baraniny,
a na zewnątrz mnóstwo ziemniaczanej pierzyny.
W podskokach do dziadka biegłam w ten dzień,
gdy zapowiadał, że klopsy gotują już się.

smak dzieciństwa ? trudno określić ale są dwa proste wykorzystując chleb
1. chleb z śmietana (taka robioną przez babcie) i cukrem ,smak dzieciństwa uwielbiany prze zemnie i rodzeństwo a drugi to również chleb ale w jajku , obtaczany chleb w jajku i smażony na patelni (uwielbiam dalej) często udoskonalany dodając ser żółty albo ketchup, może zwykle i proste smaki ale smaki mojego dzieciństwa które napewno kiedyś pokaże swoim potomkom

Poleśniki (polyśniki) – to moja ulubiona potrawa pochodząca z Beskidów! Zdecydowanie zakochałam się w niej od pierwszego… spróbowania. Poleśniki to rodzaj placków ziemniaczanych, które mogą być zapiekane na liściach z kapusty i w takiej wersji udało mi się ich spróbować. Potrawa ta jest dosyć tłusta, podawana z gęstą śmietaną. Poleśniki mogą być zapiekane podwójnie, najpierw przez 45 minut pieczone jest ziemniaczane ciasto, następnie krojone na kawałki, zalewane śmietaną i ponownie zapiekane w piecu. Palce lizać!