Gdy słyszę słowo potrawa, nasuwa mi się myśl o daniach z wielu składników, pieczołowicie przygotowanych w kuchni. Widzę moją zapracowaną mamę, która krząta się w domu, by zrobić coś dobrego dla naszej czwórki.
Są jednak wspomnienia bardzo bliskie mojemu sercu, które dotyczą kulinarnych uniesień tak prostych w wykonaniu, że dzisiejszym dzieciakom nie przyszłyby one nawet do głowy. Bo i po co zresztą miałyby im przychodzić, skoro pułki w dzisiejszych sklepach uginają się od słodyczy.
TAK!!! Bo o słodyczach będzie to wspomnienie.
Osoby urodzone w latach 70, tak jak ja, wiedzą, że o dobrym lizaku czy czekoladzie można było tylko pomarzyć. Nie będę wspominać, że w sklepie można było kupić najczęściej cukier i czeską „czekoladę”, która smakowała jak margaryna, bo te dwa produkty nie są głównym bohaterem mojego wspomnienia. ? No może trochę…cukier.
I chociaż taka była wtedy rzeczywistość, niczego nam nie brakowało. Byliśmy szczęśliwymi dzieciakami. Nasza wyobraźnia podsuwała nam mnóstwo pomysłów na zaspokojenie słodkościowego głodu. Naprawdę czuliśmy, że w tym temacie jesteśmy odkrywcami. Mój starszy brat bardzo chętnie zabierał mnie w takie „wyprawy” i nigdy nie zapomnę chwil, gdy razem robiliśmy…lizaki z roztapianego cukru.
Czy to była potrawa? Owszem!!! Prosta i wykwintna zarazem. Do dziś pamiętam ten słodki, karmelowy smak, cukru rozpuszczonego w łyżce do zupy , zahartowanego pod zimną wodą. Zdarzało się, że dla urozmaicenia rozpuszczaliśmy cukier w malinowym lub wiśniowym soku domowej roboty. Po prostu niebo w gębie!
Pamiętam z jaką dumą patrzyłam na mojego brata. Byłam mała i bez niego nie poradziłabym sobie z tym zadaniem. W tamtych chwilach, naprawdę, był moim bohaterem.
Ostrożny, sprawiedliwie dbał o równe porcje smakołyku dla każdego członka rodziny.
Tylko po każdej takiej „ekspedycji” nie mogliśmy zrozumieć dlaczego nasi rodzice, widząc kuchnię, nie podzielali naszego entuzjazmu. ?

Chociaż zimno jest za oknem, chociaż trudne czasy są, to najlepsze zawsze DANIA ocieplały serce me.
Czy gołąbki w rudym sosie to te ptaki na ogrodzie?
A mięciutkie uszka w barszczu czy dodatek uszek miały? Chociaż bardziej to ślimaki, ale pyszne – nie ma rady!
Albo rybka z piekarnika skąd tu – w Polsce wzięła się? Przecież ona jest po grecku, każde dziecko o tym wie!
Czy gzik z dzikiem przez przypadek w pyrach spotkał się?
No i najważniejsze chyba…
czy jak owoc wrzucisz w gnaty, czy przepyszne będzie wciąż? No bo każda zupa w garze pragnie mięska, nie ma co!
Babcia w śmiech naraz wpadła… ale o co chodzi jej? Przecież zupkę z owocami wcinam wiaderkami!

Teraz siedzę zadumana, myśląc o głupocie mej… lecz powstrzymać się nie mogę od tych smaków i zapachów, co w pamięci kręcą się!

Sięgając pamięcią wstecz przypominam sobie gorące lato na małej małopolskiej wsi. Mieszkała tam moja babcia która prowadziła wraz z dziadkiem i ciocią gospodarstwo. Pamiętam czasy jak jako mała dziewczynka z samego rana wstawałam aby z dziadkiem wyprowadzić krowę na pastwisko.
W ciągu dnia cały czas spędzaliśmy na zewnątrz nie chcieliśmy wracać nawet na obiad. Jedyną rzeczą jaka była w stanie zaciągnąć mnie latem do domu był świeży wiejski ser. Jak tylko widziałam, że ciocia ściąga pieluchy tetrowe ze sznurka od razu szłam razem z nią do domu. Gdy ciocia przelewała ser do pieluchy i wieszała go na rączce przy piecu aby odciekł pierwsze co robiłam jak tylko zostałam sama w kuchni brałam kubek odwiązywałam pieluchę ubierałam sera do kubka po czym szłam do spiżarki zebrać śmietanę z mleka które się kwasiło i ucierałam wszystko z cukrem a do tego brałam piętkę ze świeżo upieczonego chleba z domowej roboty masłem. Do dziś pamiętam smak tego wyjątkowego sera i uśmiech dziadka jak wychodziłam z kubkiem pełnym sera z domu. <3 <3<3 Oddała bym wszystko aby jeszcze raz móc spróbować tak pysznego sera <3

Patrząc na zimę jaka za oknem panuje przypomina mi się tym razem zima na małej małopolskiej wsi. Stara piwnica z której się zjeżdżało na workach z sianem, kuligi i budowanie bajecznego igloo. Po tak wspaniale spędzonym czasie jedyne o czym zawsze marzyłam to była gorąca zupa przyrządzona przez moją babcię ( w domu u mamy nie znosiłam zupy ) Najlepszą zupą jaką jadłam była zupa jarzynowa gotowana przez moją ukochaną babcię. Zupa jak niby każda inna bo z ziemniakami, marchewką, fasolką, brokułem, kalafiorem i brukselką której nigdy nie znosiłam. Jednak zupa zrobiona przez babcię smakowała wyjątkowo nawet nie przeszkadzała mi w niej brukselka, być może to za sprawą dodanej świeżej domowej śmietany, bądź też domowych jarzyn które latem rosły w ogródku, ale wiem jedno jej wyjątkowy smak na pewno był spowodowany tym, że była gotowana od serca dla ukochanych wnuków na starym piecu opalanym drzewem a potem chowana do takiej „szafeczki” zrobionej w piecu aby była ciepła jak małe rozrabiaki wrócą przemoczone po dobrej zabawie.

Dawno temu, gdy byłam mała,
gromadkę dzieci moja mama miała.
I codziennie się głowiła
Co by na obiad nam zrobiła…
A że każdy lubił coś innego,
więc nie miała zadania łatwego.

Tatunio lubił zupki,
A Tunio z zupek, tylko krupnik,
Zonia naleśniki ciągle by chciała,
A Jasiu kotlety schabowe by wszamał.
Piotruś z Pawełkiem lubili pizzę domową
A Barbi zupkę buraczkową.
Marynia była jeszcze mała
Więc głównie kaszki zjadała.
Bolunio lubił konkrety,
Czyli ziemniaki, surówkę i kotlety.

Ale kiedy nasza kochana babcia się zjawiała
Ponad trzysta kilometrów przemierzała
Aby wspomóc swoją córusię
I nakarmić głodne wnuczusie.
Pierogów ruskich tuziny lepiła
Bo to rodzinka najbardziej lubiła.

A teraz, gdy mamy i babci już nie ma,
Zostały nam smaczne i piękne wspomnienia.