Kiedy zrobiłam pierwsza przymiarkę do tego konkursu ilość komentarzy mnie odstraszyła, ale chęć posiadania termomixa jest tak duza, ze poprostu tu wróciłam. Wychowałam się na wsi, moi rodzice pracowali w polu a pozatym tez na etacie. Mama w tygodniu nie miała za wiele czasu aby gotowac, wiec podstawą w naszym domu byla zupa. Chodowalismy świnie, wiec zupa posiadała duza mięsna wkladke. Zazwyczaj byly to zupy warzywne, nie inaczej tylko z warzywami z przydomowego ogródka. Były to m.in ziemniaki, marchew, pietruszka, fasola szparagowa a jesienią nawet brukselka i kapusta. Do dzisiaj mam przed oczami tate, który zmęczony po pracy na roli siedzial przy misce zupy i mówiąc kolokwialnie obgryzał kawal mięsa. Taty juz niestety z nami nie ma, jednak wspomnienia pozostaly do dzis. Zupy również każdego dnia sa na moim stole mimo iż dzis mieszkam w mieście i dostep do świeżych warzyw i sprawdzonego mięsa jest utrudniony, ale jakos sobie radzę. Moje smaki z lat dziecięcych pozostały ze mną do dzis a to wszystko dzieki mamie ktora nauczyła mnie zdrowo gotowac a potem smacznie jesc…

Najwspanialsze i najlepsze ziemniaki na świecie to ziemniaki prosto z ogniska, a jeszcze lepiej smakowały jak były upieczone na stercie po wykopkach. Własnoręcznie świeżo zebrane ziemniaki upieczone na stercie badyli które zostały po wykopkach. Każdy był zmęczony, głodny i jedyne na co czekał, aż ten ziemniak wrzucone przez dziadka w ogień w końcu będą dobre i będzie można było je zjeść przy okazji brudząc się zwęgloną, chrupiącą skórką.

Najchętniej wracam pamięcią do przepysznych racuchów z jabłkami mojej babci. Moja babcia miała w ogródku dwie jabłonki, które zawsze były bogate w owoce. Pysznie smakowały takie zerwane prosto z drzewa, ale gdy tylko babcia zaproponowała racuchy, to od razu braliśmy się z bratem do roboty: zrywaliśmy jabłka do koszyka (zawsze za dużo niż było trzeba, ale to nic, i tak znikały szybciutko) i biegliśmy do babci, która już przygotowywała ciasto. Pomagaliśmy obierać i kroić, a zapach roznoszący się po kuchni i chyba całym domu pamiętam do dzisiaj. Później wystarczyła odrobina cukru pudru i wcinaliśmy, aż nam się uszy trzęsły (dosłownie). To mogło być zarówno moje śniadanie, obiad, kolacja, podwieczorek… Mięciutkie, pachnące, zarumienione, mhmmm.. Do tej pory uwielbiam racuchy z jabłkami, sama robię je dla dzieci, choć smakują inaczej. Może to kwestia jabłek? Albo mleka, które moja babcia zwykła brać od sąsiadki, która zawsze doiła dorodną krowę i mleko nie mogło być świeższe. A może to kwestia techniki? Albo po prostu cała otoczka: zrywania jabłek prosto z drzewa, stara pachnąca smakami kuchnia, babcia w ulubionym fartuchu, której widać było, jaką radość sprawia serwowanie szczęścia wnukom. A z jabłek, których zawsze zerwaliśmy zbyt dużo babcia robiła pyszny kompot, który w komplecie do racuchów pasował idealnie.
Byłabym niesprawiedliwa, gdybym nie wspomniała o potrawie drugiej babci. To jest hit do dzisiaj: udka z kurczaka z piekarnika. Brzmi banalnie, ale ja do tej pory nie potrafię w taki sposób przygotować kurczaka. W przeciwieństwie do mojej babci, która mimo podeszłego wieku robi najlepsze udka na świecie – doskonale doprawione, soczyste, z chrupiącą skórką, a mięso dosłownie rozpływa się w ustach. Tutaj też nie wiem, co jest sekretem tego dania – moja babcia dodaje margarynę, a kurczaka doprawia zwykłą przyprawą do mięs, podlewa dużą ilością wody i piecze długo bez przykrycia. A może to stary, poczciwy piekarnik gazowy? Czy serce i pasja do gotowania? Mój mąż zawsze przed imprezami u babci, dzwoni do niej z pytaniem, czy będą TE udka. Zawsze jest ta sama odpowiedź, ale on się po prostu musi upewnić i chyba nastawić, żeby zrobić odpowiednią ilość miejsca w brzuchu na dokładkę, albo dwie. Do tego przesłodzona herbata z pigwą (którą mój dziadek do tej pory obiera i kroi, raniąc sobie ręce bardzo ostrym nożem – każdy kto kiedykolwiek próbował obrać i pokroić twardą pigwę, chyba wie o czym mówię) podana w cienkiej szklance i takim metalowym koszyczku. Kąciki ust same mi się podnoszą na te wspomnienia.
Mam nadzieję, że metodą prób i błędów odtworzę w końcu tamten smak racuchów i kurczaka. A może z wiekiem wyrabia się taki specyficzny zmysł i po prostu babcie wiedzą jak się najlepiej gotuje? Przypomniało mi się jeszcze jedno danie z dzieciństwa: kopytka, choć to nieprawidłowa nazwa, my zawsze tak na nie mówiliśmy. To tak naprawdę kluski leniwe z tłustego twarogu okraszone bułką tartą zasmażaną na maśle, posypane cukrem. Niby proste danie, ale jednak jak robiła je moja babcia to smakowały mi najlepiej. Popite ciepłym mlekiem dawały dużo siły na wakacyjne szaleństwa na wsi. Bardzo dawno ich nie jadłam, dlatego dziękuję za te refleksyjne wspomnienia, bo dzięki temu chyba leniwe wjadą jutro na obiad!

Witam .
Z dzieciństwa pamiętam wiele smakołyków. Były to proste dania, przekąski czy słodkości wykonywane przez moją Mamę i Babcię. Nie potrzebowały wyszukanych składników ( w tamtych czasach wręcz takich w sklepach nie było ;) ). Bazowały na tym co miały pod ręką. Uwielbiałam polewkę z ugniecionymi ziemniakami. Kogel – mogel z kakao nie straszył wizją Salmonelli, a od czasu do czasu Mama robiła ,,ciasteczka” płatki owsiane w gęstej czekoladzie. Jednak największym naszym słodkim rarytasem był blok czekoladowy (mleko w proszku , kakao, pokruszone herbatniki…) Mniam…. Pisząc to bezwiednie wracam do jakże beztroskich lat dzieciństwa…

W tą mroźna i śnieżna pogodę chętnie wypiła bym gorąca czekoladę na bazie mleka w proszku, ten smak pamiętam jest oblefny i niezapomniany. Mam nadzieję że kiedyś odtworzę ten smak.