Pamiętam z dzieciństwa jak zostaliśmy z babcią w niedzielne przedpołudnie i zawsze kluski ładowały na blasze z pieca węglowego parę minut żeby kluski były upieczone i pachnące do tego swojskie masełko pycha. Problem zaczynał się gdy rodzice wracali z kościoła a kluski były zjedzone przez piątkę głodomorów. Kochana babcia szybko obierała ziemniaki i gotowała żeby można było zrobić kluski na niedzielny obiad. Bardzo mi brakuje pieca węglowego na którym można by zrobić takie kluski!

Smak wielu moich kulinarnych wspomnień to smak czarnych porzeczek! Dlaczego?
Pozwólcie, że wam o tym opowiem.
Każdego lata, gdy ciepłe słońce pomogło już porzeczkom na naszej działce dojrzeć, rodzice zbierali je i przynosili do domu. Siadaliśmy wtedy w kuchni prawie całą rodziną (mój brat był mistrzem w wykręcaniu się od tej pracy?). Obieraliśmy delikatne, czarne owoce a potem mój tato ucierał je w makutrze z dużą ilością cukru.
Muszę przyznać, że było to nie lada zadanie. Dziś jako dorosła kobieta jestem pełna szacunku dla jego cierpliwości.
W całej kuchni rozchodził się charakterystyczny, bardzo przyjemny zapach czarnych porzeczek. Efektem tych starań był przepyszny dżem, którego po wlaniu do wyparzonych słoiczków, całą zimę przechowywaliśmy w lodówce. Nie wymagał on pasteryzacji więc zachowywał w sobie mnóstwo wspaniałych składników i ten niezwykły, wyrazisty smak.
Dlaczego właśnie on jest smakiem wielu kulinarnych wspomnień mojego dzieciństwa?
Pamiętam smak świeżego, domowego chleba z masłem i dżemem z czarnej porzeczki. Uwielbiałam też kanapki, koniecznie z drobiową kiełbasą, posmarowaną tym dżemem. I dziś, na samą myśl moje kubki smakowe szaleją. ? Bardzo odpowiada mi takie łączenie smaków. Nasza mama nadziewała nim drożdżowe bułeczki i ciasto posypane kruszonką, które piekła na weekend. Świetnie smakował też makaron z białym serem, wykończony dżemem z porzeczek. Zdarzało się, że trafiał również do farszu w pierogach na słodko.
Sami widzicie, w wielu potrawach jedzonych przeze mnie w dzieciństwie czuć smak i zapach czarnej porzeczki. Do dziś, to jeden z moich ulubionych. Taki, który zawsze zaprowadzi mnie do domu.

Moje ulubione smaki z czasów dzieciństwa to wcale nie dziecięce smaki. Ale tak jak większości z nas są związane z babcią i dziadkiem. Moim ulubionym daniem przygotowywanym przez babcię były pyzy z zasmażką. Aż ślinka mi cieknie jak przypomnę sobie te wielkie kule wypełnione mięsem polane pysznym „sosikiem”. Jako kilkulatka zajadałam się tym daniem ku wielkiemu zdziwieniu całej rodziny. Niestety babcia zabrała przepis do grobu i nikomu w rodzinie nie udało się jeszcze odtworzyć tego wspaniałego smaku i do tej pory spieramy się co do składników zasmażki (moim zdaniem to były skwarki i śmietana). A dziadek robił najlepszą jajecznicę na świcie. Była delikatna i puszysta, rozpływała się w ustach. Gruba warstwa jajek w małej patelni. Właściwie była trochę jak omlet chmurką. Nie wiem czy dziadek mieszał z czymś te jajka (może mlekiem) czy tylko tak dobrze je ubijał. Zawsze wyjadaliśmy łyżką prosto z patelni. Jej, jak dobrze tak powspominać, aż zrobiłam się głodna :)

Lata dziecięce…najlepsze bo beztroskie, gdzie słodycze jadło się na pęczki,
a te uwielbiałam najbardziej. Mama robiła nam domowe cukierki, babcia piekła
pyszne drożdżówki suto obsypane cukrem. Pamiętam jak watą cukrową zapychało się buzie,
aby ta po chwili znikła jak zaczarowana, a palcem maczanym w ustach jadłam oranżadkę w proszku. Te same palce wyjadały masy z tortów, wyskubywały kruszonki z ciasta i podjadały konfitury do pączków… Nawet masło domowe kusiło swojskim aromatem.
Tak smakowałam młodość, smakowałam świata nie przekraczając granic, wiedziałam jak
smakuje przygoda….
Dlatego chciałabym dać trochę tej beztroski moim dzieciom, przygotowując im słodycze i posiłki w domu, by swoją wielką przygodę życia zaczęły od kuchni…

Zawsze najlepsze, smaczne i za każdym razem wyjątkowe – naleśniki z serem. Zrobione przez babcię z miłością, osłodzone czułością wyglądały pięknie i kusiły swoim wyglądem. Nigdy nie mogłem im się oprzeć. Starannie wykonane, dobrze doprawione z serem rozpływającym się w ustach. To smak dzieciństwa, sobotnich poranków, kiedy jeszcze w łóżku spałem, zapach smażonych naleśników czuć było od rana w całym domu. To były wspaniałe chwile, których się nie zapomina. ?