Gdy byłam mała moja babcia, która w tym roku skończy 99 lat często robiła mi kluseczki lane lub kładzione na mleku. Nazywałam je kluseczki z momeczki. Babcia zawsze śpiewała mi tę piosenkę:
„Gdzieżeś ty bywał, czarny baranie?

We młynie, we młynie, mościwy panie.

Cóżeś tam robił, czarny baranie?

Mlął mączkę, miął mączkę, mościwy panie.

Cóżeś tam jadał, czarny baranie?

Kluseczki z mączeczki, mościwy panie.

Cóżeś tam pijał, czarny baranie?

Miód, mleczko, miód, mleczko, mościwy panie.”

Ja śpiewałam razem z nią, niepostrzeżenie zjadając cała miskę kluseczek. Ostatnio wspominałam babci to moje wspomnienie o kluskach, a babcia nadal pamięta te piosenkę .

Moje szczęśliwe dzieciństwo przypadło na końcówkę lat 80tych i początek 90tych. Czasy, kiedy dwór był drugim domem a na nogach brakowało miejsca na nowe siniaki. Kiedy wychodziliśmy z domu znikaliśmy z zasięgu wzroku naszych rodzicieli i testowaliśmy ich nerwy nie wracając przez pół dnia. Nuda wpadała do nas sprawdzić czy nadal żyjemy, a my rozprawialiśmy się z nią naszą dziecięcą wyobraźnią i niespożytą energią. Pamiętam, jak na naszym osiedlu powstał nowy blok. Elegancki, nowy bloczek z wielkiej płyty ;) szczytem zwrócony w stronę moich okien. Szybko oswoiliśmy jego widok a jeszcze szybciej klatki schodowe i niezamieszkane jeszcze mieszkania, gdzie odbywaliśmy wyprawy niczym Indiana Jones. W czasach, kiedy spółdzielni mieszkaniowej snu z powiek nie spędzało zagospodarowanie terenu, postanowiliśmy zawłaszczyć nieduży kawałek ziemi przylegający do szczytu bloku (tego samego, na który spoglądałam z moich okien) i założyć ogródek warzywny. My – dzieciaki – zdecydowaliśmy, że ta ziemia nas wyżywi :) Zaniedbany placyk został przez nas starannie przekopany. Już trwały dyskusje nad tym co i gdzie wyrośnie, kiedy nagle wyszedł sąsiad i spytał co my w tym piachu będziemy sadzić. „Tu sałata, tu pomidory, tu cebula…” wyliczaliśmy, nieświadomi słabego potencjału użytego podłoża. Sąsiadowi chyba spodobał się nasz pomysł, bo za chwilę zaangażował kilku innych sąsiadów do pomocy. Skromna delegacja dziecięca udała się do sklepu ogrodniczego z dorosłymi i za nasze składkowe pieniądze kupiła ziemię, jakieś nasionka i sadzonki sałaty. Dziecięcy zapał to prawdziwe paliwo napędowe. Nasionka szybko lądowały w świeżej, czarnej ziemi, z sałatą było gorzej, bo trudniej ją zasypać ;) tzn. przysypać. W końcu powstał nasz ogródek. Teraz tylko musieliśmy go podlewać i doglądać naszych upraw. Kto ma choćby najmniejsze pojęcie o ogrodnictwie ten wie, że sadzonka sałaty to właściwie już sałata, więc 3 dni nie trwało jak narwaliśmy każdy po kilka listków i biegiem popędziliśmy do domów. A tam już chlebek, masło, sałata i szyneczka. Siadłam w oknie spożywając plon własnej pracy i doglądając ogródka. Niczym Joey Tribbiani tamtych czasów, jadłam kanapkę i byłam szczęśliwa.

Moje dzieciństwo nie było usłane różami, ale ściśle łączy się z wieloma smakami i zapachami?
Placki ziemniaczane to moje ulubione danie, ze śmietaną, z cukrem, z sosem, zajadam do dziś bez kręcenia nosem.
Za dziecka owoce lepiej smakowały i nawet prosto z drzewa wigoru dodawały.
Jednak jest coś co często wspominamy, co wystarczało do szczęścia, o co prosiliśmy swoje mamy, świeża sucha bułka, przez okno rzucona, wystarczała byleby nie musieć jeszcze wracać do domu?
Z termomixem możliwości doskonałe, by zapewnić swoim dzieciom wspomnienia wspaniałe❤️

Gdy byłam mała
zupą mleczną się zajadałam.
Kolejne wykwintne danie
serwowane zwykle na śniadanie
to „Myszy” pływające w mleku.
Chcesz poznać przepis człowieku?
Bierzesz bułkę drożdżową
(najlepiej prosto z pieca, domową),
kruszysz na drobne kawałki
(nie muszą być idealne-jak z pod kalki);
wrzucasz do miski, mlekiem zalewasz…
I już! Gotowe! Prędzej niż się spodziewasz!
Żeby nie było jak z bajki,
Pamiętam też pewne koszmarki..
Numer 1 tej haniebnej listy
to krupnik brązowy, mulisty…
Zaraz za nim placki ziemniaczane
(przez wielu tak wychwalane).
I choć dziś uwielbiam ten smak,
był to postrach mych najmłodszych lat!

Krystyna Mam to szczęście że wychowałam się w czasach kiedy większość wolnego czasu spędzało się na dworze, jedzenie nie było wypełnione konserwantami, a drożdżówka z rabarbarem przygotowana przez mamę była najlepszą słodkością na świecie. To właśnie jej smak przypomina mi o BABCI, a pieczenie drożdżówki było niczym ceremonia powtarzana każdej Niedzieli.. Przepis na drożdżówkę był przekazywany w mojej rodzinie z pokolenia na pokolenie. Czas jej przygotowywania nie był przypadkowy. Tutaj każdy gram i liczba miały znaczenie. Każdej Niedzieli moja babcia przyodziewała się w stylowy fartuszek i zaczęła wyrabiać ciasto. Smak drożdży roznosił się po całym domu. Do ich wyrośnięcia stosowała ciepłe, mleko od krowy wyciśnięte o poranku.. Z precyzją chirurga odmierzała potrzebne składniki i przykrywała miskę bawełnianym płótnem do wyrośnięcia. Po określonym czasie zabierała się za dodawanie pozostałych składników i wyrabianie ciasta w którym kluczową rolę miały znaczenie silne mięśnie mojej babci. Mieszanie drożdżowego ciasta było nie lada wyzwaniem. Wymagało dużo siły i jeszcze więcej pozytywnej energii. Jak dziś pamiętam moją Babcię pracującą przy misce z ciastem i jej długi warkocz, który kończył się czerwoną kokardą. Przygotowywanie kruszonki i gnanie do ogrodu z siostrą po rabarbar było moim ulubionym elementem całego procesu tworzenia się drożdżówki. To ja z siostrą cieszyłam się przywilejem mycia i obierania tego wyjątkowego warzywa. Zawsze przynosiłyśmy nadprogramową ilość rabarbaru, której nadwyżka lądowała w naszych brzuszkach.. Chrupałyśmy go podczas zaglądania w szybkę piekarnika i odliczania minuty na zegarze z kukułką do wielkiego wyciągnięcia ciasta.. Babcia była mistrzem międzyczasu, więc podczas wyrastania drożdżówki gotowała kompot z rabarbaru, który był dodatkiem do obiadu.. Smak drożdżówki z rabarbarem na zawsze zapadł w mojej pamięci. Dziś to ja przejęłam pałeczkę po babci i serwuje mojej rodzinie smakołyki w którym główką role odgrywa hodowany w moim przydomowym ogródku rabarbar!