Choć moje dzieciństwo to niezliczone, zdrowe smaki, spożywane w domu, u babci, w polskich restauracjach i na zagranicznych straganach, to w mojej głowie, na zawsze pozostał jeden smak. Gdy o nim wspominam, przez myśli przelatują mi wszystkie, nie tylko najpyszniejsze wspomnienia, ale też prawdziwe, najwspanialsze z dzieciństwa. Tym daniem jest… BUDYŃ PITNY. Ja, budyń pitny w buteleczce ze smoczkiem, przykryty ulubionym kocykiem, leżąc na kanapie przed telewizorem, na którym oglądałem bajki Disneya, było nierozłącznym połączeniem w moim dzieciństwie. Budyń ten chodził ze mną wszędzie, na place zabaw, przed kolorowanki, pośród zabawek, jak i na codzienne spacery. Po dziś dzień, chodzi mi po głowie! Dzisiaj, po prawie 30 latach, nadal pamiętam jego niepowtarzalny smak i zapisane z nim wspomnienia, które, mam nadzieję, nigdy nie wyparują z mojej głowy. Poniżej przedstawiam przepis na budyń pitny, który jest dla mnie jednym z najbardziej słodkich wspomnień z dzieciństwa (a, może akurat, dzięki temu przepisowi, zostanie też słodkim wspomnieniem Waszych dzieci, a może nawet i Waszym osobistym!).
Do rondelka wlać ¾ szklanki mleka 3.2%. Zagotować. Do filiżanki wlać ¼ szklanki mleka. Dodać czubatą łyżeczkę cukru i odrobinę esencji waniliowej, łyżeczkę mąki ziemniaczanej i jedno żółtko. Dobrze wymieszać, tak, by nie było grudek. Następnie, wlać do gotującego się mleka. Zestawić z ognia i energicznie mieszać. Ponownie postawić na ogniu i gotować przez 1 minutą. Moje przesłodkie wspomnienie z dzieciństwa jest gotowe! Smacznego!
PS. Gdyby zrobić olbrzymi przeskok w czasie i po około 20 latach bez budyniu pitnego, przypomnieć sobie jego smak po zrobieniu go przy pomocy Thermomixu – to byłoby nowocześnie-słodkie wspomnienie i świetny powrót tego doskonałego dania, które jest głównym punktem moich wspomnień z dzieciństwa!

Moje smaki dzieciństwa na tamten czas były dla mnie zmorą. Teraz jak tylko o nich pomyślę to wiem, że niestety tamte czasy minęły i już nigdy nie wrócą. A to wszystko dzięki mojej kochanej babci, rodowej poznaniaczki, która uwielbiała prostą, tanią i nieprzekombinowaną kuchnie. Kuchnię, w której mleko i ziemniaki były na pierwszym miejscu a mięso jadało się tylko w niedzielę. I tak… Na śniadanie zazwyczaj była SNELKA czyli zupa mleczna, mocno posłodzona z dodatkiem skórek chleba. Najgorsze w tej zupie był jej zapach , bo mleko po rannym wydojeniu krowy czasami stało w konwi w oborze nabierając jego aromatu. Jednak teraz od czasu do czasu podaje ją moim dzieciom i się nią naprawdę zajadają. Kolejnym smakiem mojego dzieciństwa to znów zupa podawana na obiad na bazie kwaśnego mleka czyli POLEWKA Z PYRAMI. Zupa blada jak trup zupełnie nie zachęcała do konsumpcji. Teraz, kiedy sama ją robię, wiem jak trudna w zrobieniu jest to zupa bo wiele razy przy jej sporządzaniu zważyła się. Ale kocham ją za jej niepowtarzalny smak. No i po raz kolejny będzie zupa – CZERNINA. Ostatnio jadłam tą zupę jak jeszcze ją lubiłam (miałam może wówczas 6 lat) ale nadal pamiętam jej słodko-kwaśny smak z nutą suszonych i wędzonych owoców. Babcia mówiła, że to zupka czekoladowa (kolor się zgadzał, smak – nie) w co wierzyłam do momentu, aż świadoma z czego jest zrobiona na długi czas przestałam jeść wogóle zupy. Smak mojego dzieciństwa to również SMAŻONY SER TWAROGOWY. Za niego oddałabym wszystko…Tego smaku nie znajdzie się w sklepowych produktach. Ser twarogowy zrobiony ze swojskiego mleka przez wiele dni gliwiał w ciepłym miejscu (smród było czuć w całej okolicy) a następnie babcia smażyła dodając jajka i to „coś” co nadawało mu niepowtarzakny smak i aromat. Pamiętam, jak paluchami wybierałam resztki sera z garnka a następnie wylizywałam go… To była prawdziwa uczta dla podniebienia. Smak dzieciństwa to także PLENDZE. Zawsze miałam żal do babci, że wszystkie dzieci w domu jedzą placki ziemniaczane a ja plendze i prosiłam ją żeby mi też takie zrobiła (jaka była wówczas moja nieświadomość, że jest to ta sama potrawa). Placki mojej babci były idealne-złociste i chrupiące (za chiny moje nie chcą takie wyjść). Najczęściej podawane były ze śmietaną i cukrem. Uwielbienie moje do plendzy zostało do dzisiaj natomiast wolę wersję bardzie „luksusową” czyli z sosem gulaszowym (babcia za głowę by się złapała bo przecież w pyrlandi tak się ich nie jada).
Można by tak było jeszcze wymieniać wiele potraw z babcinej kuchni mojego dzieciństwa. Jestem dumna, że miałam możliwość skosztować polskich, prostych ale także regionalnych potraw, które już nie tak często goszczą na naszych stołach, bo dla wielu byłyby zbyt banalne. Żałuję jedynie, że nie posiadam receptur na potrawy mojej babci oraz że nie przekazała ich kolejnemu pokoleniu. Kuchnia w domu to był jej świat do którego właściwie nikogo niedopuszczała. Była… najlepszą kucharka bo smak dzieciństwa w mojej pamięci wyraźnie pozostawiła. Istne niebo na talerzu…

Dzieciństwa smak już się nie powtórzy,
mojej babci dania nie trafią do buzi.
Najlepsze potrawy były na wakacjach,
i od tego się zacznie ma piękna narracja.
Pierogów z jagodami jadłam pełne talerze,
że tak chuda byłam, aż prawie nie wierzę.
Co tydzień królowały na obiad parzaki,
kto nie z Podkarpacia, nie wie smak to jaki.
W ogrodzie były zawsze świeże, młode warzywa,
znów widzę jak na obiad mama szparagi zrywa.
Potem je gotuje, z tartą bułką smaży,
taki obiadek nawet niejadkowi się marzy.
Tak cudownych smaków było jeszcze wiele,
gdy sobie przypomnę, chętnie się podzielę.

Każdego roku o tej samej porze, zasiadamy do stołów by świętować i smakować wigilijne potrawy ile kto może. Wspomnieniem dzieciństwa jest słodka potrawa z makiem, kasza pęczak, miodem i bakaliami. Danie, przy którym zbłąkany wędrowiec zostanie w te szczególną noc przygarnięty by świętować razem z nami. Nazwa tej potrawy jest trudna lecz krótka. To nasza wspaniałą Panna KUTIA.

Przepis niestety już na zawsze pozostał tajemnica. Pamiętam jednak do dziś jak Babcia w niedzielne poranki stawała przed stolnica. Łączyła ze sobą proste składniki, zagniatala gladkie ciasto, które zwijała w cienkie ruloniki by później je pokroić i co niedzielę rano powstawał domowy makaron.