Wspomnień związanych z ogniskiem, mam bardzo dużo. To wszystko pewnie dlatego, że jako dziecko byłam harcerką, a na obozach wakacyjnych, każdy wieczór kończył się zasiadaniem wokół ogromnego żaru. Największą frajdą było to, że samemu trzeba było wszystko zorganizować: zebrać suche gałęzie, dokładnie rozpalić, pilnować, by ogień nie wygasł, ale też żeby nie zrobił się nazbyt duży. To właśnie uczyło nas przetrwania, ale także odpowiedzialności za kolegę, koleżankę, i przyrodę, która nas otaczała. Gdy tylko zamknę oczy to przenoszę się właśnie tam, w czar wspomnień, wir pięknego beztroskiego czasu, kiedy to radością był pierwszy przebiśnieg i ostatni żar ognia…

…słońce chowało się już za horyzontem i korzystając z ostatnich przebłysków światła zbieraliśmy w lesie suche gałązki. Gdy wszystko pogrążało się w ciemności czułam lekki dreszczyk emocji i otaczającą mnie aurę tajemniczości. Każdy krok po mchu niósł się po lesie szerokim echem, za uchem raz po raz coś szeleściło, a w głębi lasu nie raz czmychnęła jakaś wiewiórka lub spłoszona sarna. Ja cieszyłam się tym, co mnie otaczało, oddychałam pełną piersią, a każda chwila niosła niezwykłą radość. Udało mi się już nazbierać tyle gałązek, że wypadały mi z rąk, zawołałam Wojtka, Krzyśka i Hankę, i udaliśmy się do obozu. Szybko poradziliśmy sobie z rozpaleniem ognia, nakłuliśmy na patyki kiełbasę i usiedliśmy wokół ogniska. Nie brakowało dyskretnych chichotów, głośnych śmiechów, okrzyków, śpiewów i ciekawych opowieści. Każdy po kolei wymyślał jakieś historie, nasza wyobraźnia nie miała granic. Krzysiek zaczął opowiadać legendę, którą przekazała mu jego babcia. Mówił głośno, wczuwając się w rolę. My słuchaliśmy z zaciekawieniem, a z każdym kolejnym zdaniem przybliżaliśmy się do siebie przerażeni tokiem opowieści. Babcia Krzyśka, która była główną bohaterką opowiadania, wracała kiedyś nocą do domu. Na trakcie leśnym zobaczyła w oddali światło i skręciła, by iść w jego stronę. Myślała, że to światła pobliskich domów, a okazało się, że to Utopek! Wszyscy pochodzimy ze śląska, więc doskonale wiedzieliśmy, czym jest te niezwykłe stworzenie. Byliśmy przerażeni, ale słuchaliśmy dopytując o szczegóły. Nagle w pobliskich krzakach zaczęło coś szeleścić. Zamilknęliśmy i skuliliśmy się przy namiocie. Nasze myśli były najczarniejsze – spodziewaliśmy się wilka, niedźwiedzia, wściekłego dzika, a nawet utopka. Krzysiek nawet powiedział – „Może wywołaliśmy go przez tą opowieść!”. Hanka zaczęła już ze strachu popiskiwać, a jakież było nasze zdziwienie, gdy z zielonego gąszczu wyłonił się gruby Staś, który uciął sobie tam drzemkę! Ach ileż było śmiechu, brzuchy aż nas bolały! Usiedliśmy z powrotem przy ogniu, wesoło podśpiewując zjedliśmy kiełbaskę, wrzuciliśmy do żaru ziemniaki, a potem z uśmiechami na ustach udaliśmy się do namiotu….

…pamiętam to, jakby to było wczoraj. Tymczasem upłynęło już wiele lat, przybyło mi kilka zmarszczek, a ogniskowe przygody mogę opowiadać i opowiadać, i cieszyć się tak samo jak wtedy :)

Uwielbiam spotkania przy ognisku. Mam wiele wspomnień związanych z ogniskiem. Już jako dziecko przy ognisku piekliśmy kiełbaski podczas spotkań klasowych, czy grup parafialnych. Jako dziecko na ognisko czekało się z utęsknieniem. Przy spotkaniach grup parafialnych śpiewaliśmy piosenki, graliśmy w różne gry grupowe. Do teraz na pamięć znam „Płonie ognisko w lesie”. Teraz ognisko najczęściej robimy z najbliższą rodziną i z przyjaciółmi. Nawet chłodny wieczór nie przeszkadza nam w biesiadowaniu. Blask ognisko oświetla otaczającą nas ciemność, w oddali gra muzyka. Tak spędzony czas jest dla nas chwilą wytchnienia, zapomnienia, oderwania się od codzienności. Jest to pewnego rodzaju rytuał, który staramy się kultywować jak najczęściej. Jest to chwila, którą spędzamy razem, rodzinnie, a jak wiadomo w dzisiejszym świecie ciężko znaleźć wolny czas. A dzięki takim spotkaniom zbliżamy się do siebie. I nadal tęsknimy za następnym razem.

Najpiękniejsze ogniskowe wspomnienia oczywiści posiadam z czasów szkolnych … ;) Czasem pod zakazem rodziców heheh :) ale były to piękne czasy towarzystwo, zapach pieczonego jedzonka … ;) każde ognisko kończyło się karaoke ^^ i co nowe ognisko to nowe potrawki ;)

Pamiętam ognisko ze znajomymi nie mieliśmy co robić i wpadliśmy na pomysł, że zrobimy sobie ognisko, zbierzemy wszystkich znajomych i będzie powód żeby się spotkać. Było super wszyscy przyszli do mnie przyjechali przyjaciele 150 km nawet. Siedzieliśmy wszyscy i opowiadaliśmy sobie horrory. Było piwko, kiełbaski i ziemniaki :) Nagadaliśmy się wszyscy jak nigdy. Nawet mały romansik się wywiązał między koleżanką a kolegą z daleka :) Niestety więcej taka impreza w dużym gronie się nie powtórzyła czego bardzo żałuje bo pamiętam to ognisko do dzisiaj.

Ognisko rodzinne :)
Kilka lat temu pojechaliśmy z rodzicami na wczasy do rodziny na mazurach. Mają oni domek nad jeziorem. Zebraliśmy się wszyscy: ciotki, wujki, kuzyni, kuzynki i ich znajomi i zrobiliśmy wielką imprezę z ogniskiem. Po kilku piwach i drinkach impreza sie tak rozkręciła, że zaczęły się tańce :) Mój wujek w pewnym momencie stanął blisko ognika i zaczął przewodzić całą imprezą. Nagle zaczęła krzyczeć moja mama że się pali. Wujek stał za blisko ogniska i się my kurtka zaczęła palić. Na szczęście była to impreza nad jeziorem to szybko do niego wskoczył i nic mu się nie stało. Na początku trochę zgrozy ale do tej pory każdy jak to opowiada to się uśmieje z wujka. My młodzi do końca siedzieliśmy na ognisku i pamiętam jak wracaliśmy spać do domku to było widać na materacach tylko zielone nogi od tańczenia na trawie na boso :) Impreza rodzinna też może być fajna.