ŚLEDZIE Z CEBULĄ I OLEJEM

Bardziej klasycznie się już nie da, śledzie z cebulą i olejem pojawiają się prawie na każdym polskim stole. Śledzie z cebulą i olejem rzepakowym, słonecznikowym lub lnianym są takim podstawowym standardem śledziowym, dopiero od którego powstają różne wariacje. Od pokoleń taki śledź pojawiał się na zimą, na Wigilię, Nowy Rok i całą zimę. Moja mama robi go kilka dni wcześniej, tak ze trzy najlepiej, żeby płaty śledziowe przegryzły się ze smakiem cebuli a sama cebula zmiękną. Można dodać trochę octu, czego ja już za bardzo nie lubię ale listki laurowe i ziele angielskie, to są już obowiązkowe. Ładnie wszystko pachnie, to tak tradycyjny śledź, że ja zupełnie nie wyobrażam sobie bez kuchni polskiej. Wrócę jeszcze na chwilę do tytułowego śledzia, w sprzedaży jest solony śledź, takie całe tusze z ikrą lub mleczem. Są filety śledziowe a’la matias , to chyba najczęściej kupowane. Są śledzie, takie prawdziwe matiasy z ogonkiem, te dla odmiany mrożone tylko widziałam w sprzedaży i dla mnie są niezjadliwe ze względu na konsystencję i ilość ości. Nie twardych jakoś specjalnie ale jednak mi bardzo przeszkadzających. Są kiszone śledzie celtyckie, takie jak kiedyś, to łódzki przysmak. Są śledzie z Bornholmu, to jeszcze inna metoda solenia i przechowywania śledzi. O kiszonych w puszkach takich śmierdzących śledziach szwedzkich Surströmming nawet nie wspominam, bo to w naszych warunkach bardziej element imprezowy, niż typowo spożywczy. Zrobiłam dzisiaj śledzie z cebulą takie bez żadnych nowych elementów, ciekawych dodatków i unowocześnień. Czysta prostota, czar wspomnień i klasycznej, znanej od pokoleń kuchni polskiej. Niech takie śledzie z cebulą i olejem rzepakowym, słonecznikowym lub lnianym uprzyjemnią Wam Wigilię i Święta!

ŚLEDZIE Z CEBULĄ I OLEJEM